باکتری های مهندسی ژنتیکی آلودگی های صنعتی را تجزیه می کنند

محققان پس از انجام این کار ، شروع به جستجوی ژنوم گونه هایی کردند که به عنوان تجزیه آلاینده های صنعتی شناخته شده اند. تجزیه مولکول های پیچیده به طور معمول شامل بیش از یک آنزیم است و ژن های این آنزیم ها تمایل دارند که به هم خوشه بندی شوند تا بتوانند به عنوان یک RNA بزرگ و بزرگ تولید شوند که تمام پروتئین های مورد نیاز را رمزگذاری می کند. این امر تنظیم تولید آنها را ساده می کند ، و اطمینان حاصل می کند که باکتری ها فقط پروتئین ها را در صورت تجزیه آنها در واقع می کنند. در این حالت ، خوشه ها فقط از سه ژن تا ۱۱ متغیر بودند.

پس از شناسایی نه از این خوشه های ژن ، DNA که آنها را رمزگذاری می کند ، سفارش داده شد و در یک مولکول DNA واحد در مخمر مونتاژ شد. محققان در حالی که سفارش این DNA را برای بهینه سازی بهتر ژن ها و تولید پروتئین در آن زمان کردند ، مدتی را گرفتند ویبریو ناتریگنس، برخلاف هر گونه گونه ای که ژن ها معمولاً توسط آن استفاده می شدند.

از مخمر ، هر یک از این خوشه های ژن فردی در وارد شده است ویبریو ناتریگنس، ایجاد سویه های مختلفی که می تواند یکی از موارد زیر را هضم کند: بنزن ، تولوئن ، فنل ، نفتالن ، بیفنیل ، DBF29 و دیبنزوتیوفن (DBT). (برخی از نه خوشه همان آلاینده را هدف قرار می دهند.) سپس هر یک از این سویه های باکتریایی با مواد شیمیایی که برای هضم آنها مهندسی شده بود ، در محلول قرار داده شد. پنج مورد از این نه نفر ، به محققان سویه هایی می دهند که می توانند بیفنیل ، فنل ، نیتالن ، DBF و تولوئن را هضم کنند.

خوب ، اما محدود

از آنجا ، محققان سیستمی را ایجاد کردند که آنها را قادر می سازد تا به طور مکرر یک خوشه ژن جدید را در انتهای دم یک خوشه ژن که قبلاً درج شده است وارد کنند. این امر به آنها اجازه می داد تا خوشه ای از خوشه ها را بسازند ، در نهایت شامل هر پنج مورد که در آزمایشات قبلی فعالیت نشان داده بودند. با توجه به دو روز ، این فشار واحد می تواند حدود یک چهارم فنل ، یک سوم از بیفنیل ، ۳۰ درصد DBF ، همه نفتالین و تقریباً همه تولوئن را از بین ببرد.