برنت می گوید: “اساساً آنچه شما انجام می دهید این است که شما یک دسته از ذرات را تنظیم می کنید که چیزهایی مانند ستاره ، گاز و ماده تاریک را نشان می دهد و به آنها اجازه می دهید میلیون ها سال تکامل یابد.” “زندگی بشر بسیار کوتاه است تا شاهد این اتفاق در زمان واقعی باشد. ما به شبیه سازی نیاز داریم تا به ما کمک کنیم تا بیشتر از زمان حال ببینیم ، که مانند یک عکس فوری از جهان است.”
چندین گروه دیگر قبلاً شبیه سازی های کهکشان داشتند که برای انجام علم دیگر استفاده می کردند ، بنابراین تیم از یکی خواسته است تا داده های خود را ببیند. هنگامی که آنها اثر تاریکی را که به دنبال آن بودند پیدا کردند ، آنها را در شبیه سازی گروه دیگری بررسی کردند. آنها دوباره آن را پیدا کردند ، و سپس در یک شبیه سازی سوم.
مارپیچ های ماده تاریک بسیار کمتر از همتایان ستاره ای خود برجسته هستند ، اما این تیم اثر مشخصی را در مورد حرکات ذرات ماده تاریک در شبیه سازی ها ذکر کرد. بازوهای مارپیچ تاریک در پشت بازوهای ستاره ای عقب مانده و نوعی سایه غیب را تشکیل می دهد.
این یافته ها لایه جدیدی از پیچیدگی را به درک ما در مورد چگونگی تکامل کهکشان ها اضافه می کند ، و نشان می دهد که ماده تاریک بیش از یک داربست منفعل و نامرئی است که کهکشان ها را در کنار هم نگه می دارد. در عوض ، به نظر می رسد که به گرانش از ستارگان در بازوهای مارپیچ کهکشان ها به گونه ای واکنش نشان می دهد که حتی ممکن است بر شکل گیری ستاره یا چرخش کهکشانی بر روی بازه های زمانی کیهانی تأثیر بگذارد. همچنین می تواند توده اضافی نسبتاً تازه در امتداد یک بازوی مارپیچ در نزدیکی راه شیری توضیح دهد.
این واقعیت که آنها در شبیه سازی های متفاوت ساختار یافته همان تأثیر را نشان می دهند ، نشان می دهد که این مارپیچ های ماده تاریک ممکن است در کهکشان هایی مانند راه شیری رایج باشند. اما ردیابی آنها در جهان واقعی ممکن است مشکل باشد.
برنت می گوید دانشمندان می توانند ماده تاریک را در دیسک راه شیری اندازه گیری کنند. او می گوید: “ما در حال حاضر می توانیم چگالی ماده تاریک را که نزدیک به ما است با دقت بسیار زیاد اندازه گیری کنیم.” “اگر بتوانیم این اندازه گیری ها را با دقت کافی به کل دیسک گسترش دهیم ، در صورت وجود الگوهای مارپیچی باید ظهور کنند.”
بروکس می گوید: “من فکر می کنم این نتایج بسیار مهم است زیرا انتظارات ما را برای جستجوی سیگنال های ماده تاریک در کهکشان ها تغییر می دهد.” “من می توانم تصور کنم که این نتیجه می تواند انتظار ما را بر اینکه چقدر ماده تاریک متراکم در نزدیکی محله خورشیدی است تأثیر بگذارد و می تواند بر انتظارات برای آزمایش های آزمایشگاهی تأثیر بگذارد که سعی در تشخیص مستقیم مواد تاریک دارند.” این یک هدف است که دانشمندان نزدیک به ۱۰۰ سال است که تعقیب می کنند.
اشلی در مورد فضا برای یک پیمانکار برای مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا روز به روز و آزادانه در اوقات فراغت خود می نویسد. وی دارای مدرک کارشناسی ارشد در مطالعات فضایی از دانشگاه داکوتای شمالی و نوشتن علوم از دانشگاه جان هاپکینز است. او بیشتر مقالات خود را با یک کودک در دامان خود می نویسد.