سیستم اگزوزولار “معمولی” چگونه به نظر می رسد؟ ما می دانیم که به احتمال زیاد مانند منظومه شمسی خودمان به نظر نمی رسد ، با توجه به اینکه سیارات آشنا ما کل کلاس های سیارات (مشتری های داغ! مینی نپتون!) را که در جای دیگر پیدا کرده ایم ، شامل نمی شود. و روشهای کشف ما نسبت به سیارات که در نزدیکی ستاره میزبان خود قرار دارند ، به شدت مغرضانه بوده اند ، بنابراین ما واقعاً احساس قوی از آنچه ممکن است در مدارهای دورتر کمین باشد ، نداریم.
یک مطالعه جدید که در روز پنجشنبه منتشر شد ، جستجوی آنچه را که “ریزگرد” نامیده می شود ، توصیف می کند ، جایی که یک سیاره به عنوان یک لنز گرانشی عمل می کند که ستاره ای را که در مدار آن قرار دارد ، بزرگ می کند و باعث می شود که به طور خلاصه روشن شود. ضبط این وقایع دشوار است ، اما به طور بالقوه می تواند وجود سیارات در مدارهای دورتر را نشان دهد. محققان در پشت کار جدید نشان می دهند که جمعیت قابل توجهی از زمین های صخره ای وجود دارد که در مدارهای شبیه به مشتری و کیوان در حال مسافرت هستند.
لنزها میکرو می شوند
دو روش اصلی که ما برای کشف سیارات سیارات استفاده کرده ایم ، سرعت ترانزیت و شعاعی نامیده می شوند. در روش ترانزیت ، ما به سادگی ستاره را برای غوطه وری در نوری که به زمین می فرستد ، تماشا می کنیم ، که می تواند نشانه ای از سیاره ای باشد که به شکلی در مدار است. برای سرعت شعاعی ، ما به دنبال تغییر رنگ قرمز یا آبی در نور دریافت شده از ستاره هستیم ، که ناشی از سیاره ای است که ستاره را در جهات مختلف در حال چرخش می کند.
بدیهی است که تأثیر گرانشی یک سیاره وقتی به ستاره میزبان نزدیکتر می شود ، قوی تر است. و ستارگان می توانند به طور موقت به دلایل مختلف کمرنگ شوند ، بنابراین ما به طور کلی استانداردی را برای کشف تعیین کرده ایم که شامل مشاهده چندین ترانزیت است. این به نوبه خود به معنای یک دوره مداری کوتاه تر است ، و بنابراین ما را به سمت کشف سیارات نزدیک به ستاره میزبان خود سوق می دهد. در نتیجه ، بیشتر آنچه ما در مورد سیستم های اگزوزولار می دانیم از سیارات است که بسیار نزدیک به ستاره میزبان خود از زمین نزدیکتر هستند. حتی دورترین شیء کشف شده توسط مدارهای ماموریت کپلر تقریباً به اندازه مریخ فاصله دارد.